Како и секоја друга гранка, земјоделството се развило низ историјата со измислување нови техники и алатки. Технолошката промена во развојот на земјоделското производство започнува со употреба на машини, односно мотики, плугови и дополнителна механизација, со што се олеснува култивирањето на почвата и, соодветно на тоа, се зголеми ефикасноста на растенијата во користењето на хранливи материи и вода.
Хемиската револуција го означи производството на хемиски соединенија, со што дополнително се зголеми отпорноста и квалитетот на исхраната на растенијата, додека развојот на природните научни гранки започна со производство, т.н. биолошки препарати.
Биостимулаторите се хемиски соединенија кои стимулираат одредени филогенетски процеси кај растенијата. Како физиолошки активни супстанции, тие имаат стимулирачки или инхибиторен ефект врз физиолошко-биохемиските процеси, предизвикувајќи метаболички и морфолошки промени. Кога нивното потекло е природно, тие се соединенија што растението може да ги синтетизира самостојно, иако во многу ограничени количини. Биостимулаторите се комплекси на природни растителни екстракти кои го стимулираат физиолошкиот развој на растението на најповолен начин. Биостимулаторите, од друга страна, исто така, можат да се произведат како вештачки синтетизирани соединенија во лабораториите.
Проблемот со ваквите соединенија е фактот дека во некои случаи растението не поседува ензими за да ги разложи синтетизираните соединенија, со што се намалува нивниот ефект. Бидејќи влијаат на физиолошките процеси во растенијата, биостимулантите со тоа индиректно ги зголемуваат приносите.
Ако има доволно азот во почвата, на пример, биостимулантите ќе ги стимулираат физиолошките процеси на раст и развој, што ќе резултира во подобро искористување на достапниот азот. Од друга страна, ако нема доволно приносни елементи во почвата, не постои можност биостимулаторот да го зголеми својот принос. Ова е причината зошто главната задача на биостимулантите е да го охрабрат растението подобро да ги користи веќе достапните хранливи материи.
Биостимуланти со дејство може да бидат хормони за раст, односно регулатори или стимулатори за раст. Инхибиторите на растот, од друга страна, го задржуваат и забавуваат процесот на раст. Дефолиантите предизвикуваат да паѓаат лисјата, сушните средства предизвикуваат сушење на растенијата, итн.
Важноста на биостимуланти во винова лоза е најизразена во критични ситуации. Поточно, биостимулаторите базирани на аминокиселини се исклучително важни и ефикасни кај лозовите насади кои претрпеле некаква форма на стрес, како што се стрес од суша, ниски температури (мраз) или град. Во такви ситуации, биостимуланти ќе му помогнат на лозата да се опорави што е можно побрзо од преживеаната форма на стрес со забрзување на физиолошките процеси.
Покрај тоа, биостимулаторите му помагаат на лозата да се засади и да пренесува вегетација, давајќи му поголема „моќ“. Како што веќе споменавме, тие исто така промовираат навлегување и подобро искористување на хранливи материи, што доведува до зголемување на лисната маса, што на крајот ќе има позитивен ефект врз големината на зрната и количината на шеќер и вкупниот екстракт во грозјето. Сето ова ќе има позитивен ефект врз финалниот производ, односно квалитетот на виното.
Биостимулаторите доаѓаат главно во течна форма, можат да се нанесат преку почва или лист (лисја), и се компатибилни со повеќето производи за заштита на растенијата.
„Современо Земјоделство“
