Прихраната ( ѓубрењето ) е важна агротехничка мерка за повеќето земјоделски култури, па така и за пченката, бидејќи на тој начин растенијата ги примаат повеќето хранливи материи внесени преку почвата или преку листот, кои подоцна влијаат на квалитетот и квантитетот на приносот.
Пченката, основните хранливи материи како што се, азот, фосфор и калиум, ги прима за време на вегетативната фаза до производството. Фосфорот и калиумот во повеќето почви се воведуваат со ѓубрење при основната обработка на почвата, бидејќи не постои опасност од губење на овие хранливи материи. При гноидбата во основната обработка, фосфорот и калиумот се дистрибуираат во зоната на најразвиениот коренов систем. Во однос на фосфорот и калиумот, азотот е хранлива супстанција која генерално е подобро да се примени во дополнителната прихрана на почвата, односно временски поблиску до физиолошките потреби на пченката, како што се вегетативните и генеративните фази на развојот.
При прихраната на пченката, потребни се поголеми количини на азот за време на иницијалниот брз раст на растението кога само мал дел од почвата се губи до зоната на коренот, поради ниската растворливост на азот во почвата. Примената на азотните ѓубрива треба да биде навремена поради континуираното снабдување на растенијата со азот, особено кога се забрзува растот на пченката. Условите за навремено ѓубрење со азот се постигнуваат со повеќекратно ѓубрење со азотни ѓубрива, во зависност од биодостапен азот и должината на вегетацијата на пченката.
Азотот е хранлива материја која сите земјоделски култури, па и пченката ја примаат во форма на амониумова и нитратна форма и најдобро се применува во форма на КАН или амониум сулфо-нитрат (АСН). Прихраната на пченката, главно се прави во почвата, но во случај на симптоми на недостаток на некоја хранлива материја, особено микрохранлив цинк , прихрана може да се направи преку листот односно фолијарно.
Прихраната на пченката во почвата, се врши заедно со меѓуредната култивација, каде се разбива покорицата се со цел растението да добива доволно влага и хранливи материи од почвата во почетните фази на растот и развојот. Првата прихрана се спроведува при развојот од четвртиот до шестиот лист на пченката, кога се применува амониум-нитратниот облик на азот (КАН или АСН). Пченката за квалитен род, бара и многу сулфур, за поголема содржина на протеини и сува материја во зрното, што содржи азотно ѓубриво од палетата Петрокемија наречена ASN.
При првата прихрана на пченката, треба да се применат 150 до 250 кг / ха KAN или ASN. Второто додавање се врши на лесни, пропустливи почви и во области со многу врнежи, кога пченката е во развојната фаза на седмиот до деветтиот лист. При долга прихрана може да се нанесе при култивацијата 100 – 200 kg / ha KAN или ASN.
По стресни услови (болест и суша) или недостаток на микрохранливиот цинк, пченката заостанува во растот и развојот, оплодувањето е посиромашно и со тоа се намалува и приносот. Со цел пченката да се опорави што е можно поскоро од стресот, потребно е да се нанесе врз листот односно фолијарно, течното НПК ѓубриво или амидно азотно ѓубриво UREU или UAN.
UREA или UAN се внесуваат преку листот од пченка односно фолијарно во концентрација од 2% до 5%. Fertina R. содржи ѓубрива: 10% азот, 5% калиум, 2% магнезиум, 0,5% бор и 3% цинк, потребни за подобро производство и квалитет на добиточната храна и се применува преку листот со концентрација од 1% до 3%. Фолијарната прихрана треба да се направи рано наутро или доцна попладне за да се избегне оштетување на листот.
Ѓубривото што се применува фолијарно веднаш се впива, но пченката поднесува ниска концентрација и неопходно е да се користат специјално подготвени ѓубрива за оваа намена. Од овие причини, фолијарната прихрана во одгледувањето на пченка малку се користи и може да се препорача за производство на пченка со користен семенски материјал.
„Современо Земјоделство“
